Ondertussen is het een vast gegeven, ik leef als een nomade. Veel mensen kijken vol bewondering naar mijn leven en vragen zich af hoe dit zo ontstaan is. Daarom leek het me tijd om mijn verhaal te vertellen. Hoe ben ik een nomade geworden?
Ik haat reizen
Ik wil je graag het verhaal vertellen van hoe ik nomade ben geworden.
Om dat verhaal te vertellen neem ik je mee naar 2012. Dat doe ik omdat voor veel mensen nogal onverwacht was dat ik een nomade wilde worden.
In 2012 waren we met het hele gezin om reis, ter ere van het 30 jarige huwelijk van mijn ouders. We waren 4 weken in Amerika en trokken van Denver naar San Francisco. In die reis hebben we hele toffe dingen gezien, zoals de Grand Canyon, Zion, Bryce en Las Vegas.
Het was een fantastische reis en toch vervloekte ik die reis.
Ik had toentertijd namelijk een hekel aan reizen.
Ja, je leest het goed, Ik, die het liefst altijd op reis is, had een hekel aan reizen.
Er waren een hoop dingen die ik toen heel spannend vond, ik was bang voor nieuwe locaties, situaties en wilde nauwelijks engels spreken. Ik was heel snel overprikkeld door alles wat er om mij heen gebeurde.
Denk je dan eens in dat je auto moet rijden in een grote auto (voor het eerst een andere auto dan je thuis altijd rijdt), het 40 graden is in Nevada (hallo zomer, hallo hoogseizoen) en in Las Vegas alles draait om (over)prikkelen.
Ik was kapot, de hele reis was ik moe en overprikkeld. Na een maand was ik enorm weer blij om naar huis te mogen.
Het begin
In 2015 begon ik het reizen toch een beetje onder de knie te krijgen. Ik ging in mijn eentje naar Valencia. Daar leerde ik dat ik het heerlijk vond om zelf mijn keuze te maken. Alleen het verblijf in een hotel zorgde ervoor dat ik het wel eenzaam vond, vanuit daar besloot ik de volgende reis toch voor een hostel te kiezen.
Ook ging ik in 2015 een aantal vriendinnetjes opzoeken die in het buitenland woonde. In het najaar stond er ook een super toffe reis naar IJsland op de planning.
In 2016 ging ik op vakantie naar Portugal en besloot ik daarna om nog een aantal dagen naar IJsland te gaan.
Toch zou ik willen stellen dat ik het reisvirus pas in 2017 te pakken kreeg. Daarvoor ging ik meer op vakantie of deed ik korte tripjes.
In 2017 las ik in het briefje van Marlou het verhaal van Angelica en haar trip naar Bulgarije. Ondanks dat ik de foto’s van Angelica al vaker had gezien, klikte er bij het lezen van het briefje iets. IK MOEST DAARHEEN!
Diezelfde dag boekte ik mijn tickets en 2 maanden later stond ik in Sofia. Mijn planning was redelijk uitgestippeld en daardoor voelde het ook iets te vol. Toen ik in Veliko Tarnovo was, besloot ik there and than, dat ik in oktober terug zou zijn.
5 maanden later stapte ik dan weer in het vliegtuig naar Bulgarije. Een reis waarin niks vast stond en ik mijn beslissingen baseerde op de verhalen van anderen. Het was een heerlijke 3 en een halve week.
Het verlangen
Ik wist dat die periode te kort was en begon te dromen over reizen zonder einddatum. Hetgeen wat me tegenhield, was de huur van mijn appartement en mijn kat.
In 2017 was ik vrij veel onderweg en ik zou kunnen zeggen dat ik toen al aan het uitzoeken was hoe het zou zijn om vanuit mijn tas te leven.
Ook met het Engels spreken ging het wel goed. Ik werkte ondertussen voor Amsterdam Fringe Festival, waar de communicatie met de vrijwilligers in het Engels is. Dat ik een romance had met een Vlaamse jongen, die ik niet in het Nederlands verstond, heeft ook enorm bijgedragen aan mijn Engelse ontwikkeling.
Het keuzemoment
Begin 2018 had ik een operatie, waardoor ik de keuze om mijn huis op te zeggen, bleef uitstellen. Toen ik in oktober 2018 in Slovenië was, wist ik zeker dat ik als nomade ging leven, het was alleen nog de vraag vanaf wanneer.
Zoals met een hoop keuzes, werkt het voor mij het beste dat ik het hard op ga uitspreken. Ik wist al een tijdje dat ik mijn huis ging opzeggen, ik moest alleen nog beslissen per wanneer dat zou zijn. Doordat ik tegen mensen vertelde dat ik dit ging doen, kwam de datum ook vanzelf dichterbij.
In begin 2019 sprak ik dan ook uit, mijn leven gaat veranderen.
- Ik ga mijn huis opzeggen.
- Ik garandeer dat ik elk festival nog 1x doe, daarna weet ik het nog niet zeker.
- In de zomer ga ik in Slovenië werken (dat is een ander verhaal op zich)
Slaapplaatsen
Ik heb enorm geluk gehad met dat ik een fantastische familie heb die mij altijd steunen in de gekke keuzes die ik maak. Mijn ouders die altijd een plekje hebben en mijn spullen opslaan. Mijn oom die mij een eigen kamer in zijn huis heeft gegeven en waar ik altijd welkom ben.
Daarnaast ken ik ondertussen best wat mensen die huisdieren hebben en ook wel eens op vakantie willen. Dat betekent dat ze een oppas hebben voor hun dieren en er een slaapplek is voor mij. Win-Win situatie, al zeg ik het zelf.
Er zijn nu zelfs een hoop mensen die ik niet ken, die mij weten te vinden voor het oppassen op hun huisdieren. I love it.
Waarom geniet ik er van?
Het geeft mij een hoop vrijheid. Ik ben niet gebonden aan één plek waar ik het hele jaar moet zijn. Elke plek heeft zijn eigen charme, elk huis zijn eigen inrichting en huisdier zijn eigen karakter. Ik hou van de mogelijkheden die het me geeft.
Is de nomadische levensstijl voor iedereen?
Nee, ik denk het niet. Je moet er tegen kunnen om soms niet te weten waar je heen gaat. Het is een keuze om je hele hebben en houwen mee te sleuren. Toch denk ik wel dat het iedereen iets kan brengen. Een bewustzijn over het aantal spullen dat je hebt, een vrijheid van doen wat je wilt. Die vrijheid is ook mogelijk in je dagelijkse bestaan, maar het toepassen, dat is wat veel mensen moeilijk vinden. Ik hoop dan ook mensen te kunnen inspireren met mijn levensstijl.
Ik ben van plan een serie te schrijven over mijn nomadische levensstijl. Hoe ik plaatsen vind om te slapen, hoe ik mijn geld verdien en welke spullen ik altijd bij me heb.
0 reacties
Trackbacks/Pingbacks