Ik ben weer thuis en het klopt nu. Dit is waar ik op dit moment moet en vooral wíl zijn. Dat gevoel heb ik niet elke keer gehad als ik thuis kwam. Hier ga ik je vertellen waarom ik deze keer het idee hebt dat het klopt dat ik thuis ben. Maar voor nu, ben ik vooral weer even thuis.

Het klopt deze keer echt dat ik weer even thuis ben.

Alles voelt in alignment.

Donderdag vertrok ik in de vroegte, iedereen in het hostel lag nog te slapen. We hadden net ons pink a la Isa feestje gehad, ter ere van mijn afscheid.

Kleine tegenslagen

Bij het opstaan bleek dat de lampen van de auto nog aan stonden, maar gelukkig startte de auto nog wel. We hadden moeite om de steile oprit van Finca la Isa op te komen. De derde keer lukte het gelukkig wel. Terwijl we door de bergen reden, zagen we een gedeelte van de zonsopkomst. Las Palmas lag verborgen onder een wolkendek. Hoe dichterbij te kwamen, hoe meer het begon te regenen. Las Palmas huilt om mijn vertrek.

Ergens in mijn achterhoofd is er wel een stemmetje die zich afvraagt of dit allemaal tekens zijn dat ik eigenlijk nog moet blijven.

Ik wachtte nog een uur in het Columbus hostel in Las Palmas en kon op die manier nog een keer afscheid nemen van een aantal mensen die me dierbaar zijn geworden. Dat is één van de dingen die me zo positief verrast heeft in de afgelopen maanden, de sfeer onder alle hostel vrijwilligers op het eiland, iedereen leert elkaar kennen. Luca zei het van de week al, we zijn een Tribe. (tri-bu)

Totaal bepakt en bezakt ging ik naar het vliegveld, waar ik voor de 12de keer kwam. Ondanks dat de bus iets later was dan verwacht, kwam ik precies op tijd aan. Ik liep precies 2 uur voor dat mijn vlucht zou vertrekken, het vliegveld binnen. Bij het inchecken van mijn bagage, bleek dat ik teveel bij me had. Ik moest bij betalen. Weer een bevestiging dat ik minder mee moet nemen.

De nachtbus

De vlucht naar Londen Stansted ging goed. Eenmaal op Stansted nam ik de bus naar Victoria Coach Station en vanuit daar nam ik de Flixbus naar huis. De bus nam de trein naar Calais. Toen we uit de trein kwamen, werd er een meisje onwel. We hebben een uur gewacht voor de ambulance er was. Ik ben me nooit eerder zo bewust geweest van hoe kwetsbaar je bent wanneer je alleen op zo’n nachtbus zit. Dit meisje reisde alleen naar Antwerpen. Het meisje wat de lead heeft genomen in voor het meisje zorgen, ging uiteindelijk met haar mee naar het ziekenhuis. Echt een hulde voor dit meisje.

Ondanks dat we een uur stil stonden bij Calais, waren we te vroeg in Nederland. Uiteindelijk liep ik een uur eerder dan gepland de bus uit op Utrecht Centraal. Terwijl ik daar liep, vulde mijn hart zich met geluk en trots. Het is zo fijn om weer even écht thuis te zijn. Ik heb voor het eerst in een half jaar de tijd om écht iedereen te zien. Ik kan mijn ouders knuffelen en lekker met Tibbe op de bank liggen.

Dit is waar ik nu hoor te zijn

Ondanks dat ik van te voren wellicht twijfelde om terug te komen, ben ik blij dat ik er voor heb gekozen om weer in Nederland te zijn. Ik wist dat het goed was toen ik Danny Vera met Roller Coaster hoorde op de terugweg. Dat is hét nummer wat ik non stop luisterde toen ik begin oktober vertrok naar Slovenië. Hét nummer wat voor mij gelijk staat aan vrijheid en reizen. Precies dat nummer speelde terwijl het vliegtuig de grond raakte.

Alsof dat nog niet genoeg was, draaide Phil Collins met On My Way toen de nachtbus Utrecht binnen reed. Dat nummer draaide ik non stop terwijl ik begin januari naar Gran Canaria vloog.

Toeval? Ik denk het niet. Ik moest naar huis.

Dit is waar ik nu hoor te zijn. Het is het juiste moment om bij mijn familie te zijn, mijn vrienden te zien, huisdieren te knuffelen, favoriete etenswaren te eten en om eindelijk weer eens andere kleren te dragen.

Ik ben er nog niet helemaal

Ondanks dat ik alweer drie dagen in Nederland ben, ben ik er nog niet helemaal. De afgelopen dagen heb ik mijzelf een beetje verscholen om weer even te kunnen ‘landen’. Ik heb de tijd genomen om mijn tas uit te pakken, wassen te draaien en gilmore girls te bingen. Het was ook tijd om eindelijk de muziek te luisteren die op de uitvaart van mijn oom gedraaid is, twee weken geleden. Door mijn tijd op Gran Canaria, kon ik daar niet bij zijn. Dit weekend kon ik even helpen met spullen ophalen bij hem thuis. Ook moest ik alvast de sleutel ophalen voor de plek waar ik over een ruimte week zal wonen, daarover later meer.

De komende week zit ik op Grasnapolsky. Daar heb ik enorm veel zin in. Voor het eerst in jaren ga ik het festival meemaken zonder een grote partij stress. Ik ben wel aan het werk, maar ik maak niet de uren die ik voorgaande jaren heb gemaakt!

Na een aantal maanden ben ik weer volledig in het land. Ik ben weer even thuis. Tot eind mei ben ik zeker in het land. De plannen daarna, daar vertel ik later wel weer meer over.