Het verhaal van een vleesboom

door | mrt 12, 2018 | Persoonlijk | 8 reacties

mijn sinaasappel
De afgelopen maanden zijn erg onrustig geweest voor me. Ik heb veel pijn gehad en moest vaak naar het ziekenhuis voor afspraken. Ik ben hier vrij open over geweest, maar ik kan me indenken dat veel mensen maar flarden van mijn verhaal hebben meegekregen. Het leek me fijn om een overzicht te hebben van wat er de afgelopen maanden zich heeft afgespeeld. Dus nu kan je hier op mijn blog lezen waarom ik een kleine twee weken geleden onder het mes ben gegaan en hoe het nu met me gaat.

De klachten

Begin december kwam ik met buikpijn terug uit Berlijn. Die buikpijn was te verklaren doordat ik de hele nacht, ochtend en middag had opgevouwen gezeten in een vertraagde nachtbus of door het feit dat ik Berlijn na een fantastisch lang weekend had verlaten. Toen ik in bed lag bij te komen van de rit naar huis, in Al Bundy stijl, voelde ik voor het eerst een verdikking. Ik voelde een harde bult, waar volgens mij eerst nog niks zat. Het zou wel komen doordat ik ongesteld ben, dacht ik. De bult bleef, ik lette er niet meer op. Het deed me denken aan toen ik als kind heel nodig moest plassen, mijn blaas helemaal vol was. Dat als je dan ging plassen, je op je blaas drukte, zodat het sneller ging. De ongesteldheid bleef en ook de buikpijn bleef. Ik was ook wat dagen moe, misselijk en koortsig. Toch werkte ik gewoon door, ik gaf dat harde werken in de feestmaand dan ook de schuld van mijn vage klachten.

Naar de huisarts

Tijdens de feestdagen werd de pijn ondragelijk en besloot ik eindelijk naar de huisarts te gaan. Ik kan je vertellen dat je van goede huize moet komen om een afspraak te krijgen bij de huisarts een dag na kerst. Mijn huisarts was met vakantie en de doktersassistente had duidelijk de opdracht gekregen om zo min mogelijk mensen langs te laten komen. De aard van mijn klachten zorgden er gelukkig voor dat ik meteen langs mocht komen.

De praktijk was die dag in handen van een invaller, die heel erg grondig was. Ze luisterde naar al mijn klachten en heeft verschillende onderzoeken gedaan. Ik heb 2 uur bij de huisarts gezeten. Toen ik eindelijk naar huis reed, wist ik dat mijn bloedwaarden afweken, er een zwelling voelbaar was in mijn baarmoeder wat een vleesboom zou kunnen zijn en dat ik de volgende ochtend in het ziekenhuis verwacht werd. Dat laatste was nog een heel wonder, want toen ik zelf belde zou ik pas de volgende dag mogen bellen voor een afspraak, gelukkig wilde de huisarts me niet laten wachten.

vleesboom is een sinaasappel

Mijn vleesboom was gemiddeld 7.5 cm, dat is net zo groot als een sinaasappel!

De echo

De volgende ochtend ging ik naar het ziekenhuis voor een echo. Op de scan was waarschijnlijk een vleesboom te zien met een doorsnee van gemiddeld 7,5 cm. De echoscopiste vergeleek het met een sinaasappel en pompoen. Daar ben je mooi klaar mee, een gezwel zo groot als een sinaasappel in je baarmoeder. Normaliter geven vleesbomen niet zoveel klachten en is het procedure om ze te laten zitten. Mijne zat helaas zo ongelukkig gepositioneerd, namelijk precies op mijn blaas. Ik werd terug gestuurd naar de huisarts want dat is procedure. De huisarts stuurde me op mijn verzoek weer terug naar de gynaecoloog. Daar kon ik anderhalve week later terecht.

Een vleesboom is een goedaardige verdikking in de wand van de baarmoeder. De verdikking bestaat uit spier- en bindweefsel.

De gynaecoloog

De gynaecoloog constateerde dat er waarschijnlijk een vleesboom zat met een gemiddelde van 8 cm, nam een uitstrijkje voor de zekerheid en stuurde me door voor een MRI. Een week later zat ik bij de MRI, waar ik 6 uur nuchter voor moest zijn, wat nog best een opgave bleek. Na de MRI zouden we gaan kijken hoe verder te gaan. Die afspraak liet even op zich wachten, omdat ik ondertussen ook mijn werk voor Grasnapolsky wilde blijven doen.

Bij de vervolg afspraak kwamen er de volgende opties naar boven:

  • Niks doen, de vleesboom zou vanzelf kunnen afsterven
  • Mijn gehele baarmoeder verwijderen
  • Een laparoscopie (kijkoperatie)

Niets doen viel voor mij af, aangezien ik klachten had waardoor ik niet pijnloos door het leven kon. Mijn gehele baarmoeder verwijderen omdat ik toch ooit nog kinderen zou willen. Voor mij was de kijkoperatie de enige optie.

De gynaecoloog wilde me naar huis sturen om er over na te denken. Maar het was na anderhalve maand met zoveel pijn wel duidelijk, we gaan opereren. Ik werd naar het opnameplein gestuurd, werd goedgekeurd voor de operatie en zou van zelf bericht krijgen, waarschijnlijk binnen 4 tot 8 weken.

Het telefoontje

Op 19 februari kwam het telefoontje dat ze bezig waren met de planning en dat ik op 28 februari terecht kon, of dat me uitkwam. Ik sprong een gat in de lucht en kon niet wachten tot ik iedereen het blije nieuws kon vertellen. Marlou zei terecht ‘ik denk niet dat er ooit iemand zo blij is met een operatie’

Dat de datum er nu was, zorgde wel weer voor meer twijfels. Wie moet ik allemaal vertellen dat ik geopereerd ga worden, zal het wel daadwerkelijk door gaan, hoe gaat het 2 dagen nuchter me van te voren af, kan ik na de operatie naar huis, hoe moet het met werk etc etc. Ook kwamen de twijfels of ik wel echt zoveel pijn had dat ik geopereerd moest worden, stelde ik me niet gewoon aan?

Het feest der voorbereiding

Omdat darmperforatie één van de mogelijke complicaties was, moesten mijn darmen helemaal leeg zijn. Ik moest dan ook 2 dagen van te voren al stoppen met eten. Met dieetvoeding, laxeerdruppels en een klysma ging ik mijn operatie tegemoet. Verdere details zal ik jullie besparen.

uitzicht van ziekenhuiskamer

Het uitzicht vanaf mijn kamer op de ochtend van de operatie

Operatiedag

Ondanks dat het dé dag was waar ik al maanden naar uit keek, versliep ik me deze ochtend. Ik had mijn wekker een uur te laat gezet. Gelukkig logeerde ik bij mijn ouders zodat zij mij in alle vroegte naar het ziekenhuis konden brengen. Ik moest me om 7.15 namelijk al melden om bloed te prikken. Mijn naaldenfobie zorgde ervoor dat dat alle was waar ik me op focuste tot dat gebeurd was. Ik heb niet van te voren nagedacht over hoe de operatie zou gaan zijn, ik maakte me druk om die naald die in mijn ader zou gaan. Mijn volgende focuspunt was pas een anderhalf uur later, namelijk het infuus inbrengen. Daarvoor moest ik me eerst nog melden op de juiste afdeling, mijn operatie outfit aan doen en nog een keer alle gegevens nalopen. Voor ik het door had werd ik in mijn ziekenhuisbed door het ziekenhuis naar de operatie afdeling gebracht. Daar werden nog een keer mijn gegevens gecontroleerd, ditmaal ook mijn allergieën, mijn bloeddruk gemeten en alle plakkers geplakt om mijn hartslag ook in de gaten te blijven houden. Ook kreeg ik 2 warmte dekens om te zorgen dat ik warm de operatie in ging. En toen kwam het moment dat mijn infuus geprikt ging worden. Ik vertelde de verpleegkundige dat ik bang was en moeilijk te prikken. Zei ze dat dat wel mee zou vallen en mijn aderen goed zichtbaar waren. Aldoende leerde ze dat ik toch gelijk had en die les ging voor mij helaas niet zonder de nodige pijn. Dat was het moment dat mijn tranen de vrije loop kregen en waardoor ik huilend de operatiekamer ingerold werd.

De operatie

De anesthesist vroeg me naar de mooie herinnering en ik vertelde over mijn Balkantrip en dat ik het liefst terug zou gaan naar Portugal om de warme zon weer op mijn huid te …..

Er was me verteld dat de gedachten waarmee je je narcose in gaat, dat je daar waarschijnlijk mee wakker zou worden. Nou, niets is minder waar. Ik werd wakker van de kou, ijskoud. Nog nooit heb ik het zo koud gehad en ik ben wezen kamperen als het -8 was buiten. Bij elke vraag die ze me stelde, reageerde ik door te klappertanden. De zuster van de uitslaapkamer zei bij de overdracht ‘ik heb 4x gevraagd of ze morfine wilde, maar ze wilde alleen maar dekentjes.’

Na de operatie

Toen ik weer een beetje warm was en uitgeslapen op mijn eigen ziekenhuis kamer lag, kwam de gynaecoloog langs. Hij vertelde dat alles goed was gegaan maar dat ik veel bloed had verloren. Door al het bloedverlies had ik een ijzertekort ontwikkeld waardoor ik veel vermoeidheid zou kunnen ervaren tijdens mijn herstel. Dit was ook de reden hoezo ik een nacht extra in het ziekenhuis moest blijven. De dag van de operatie heb ik eigenlijk nauwelijks bewogen, alles deed nog pijn en ik was veel te moe om iets te doen. Mijn ouders zijn even op bezoek geweest en ik heb mijn zusje gesproken. Na 30 minuten inspanning moest ik toch zeker anderhalf uur bijslapen. Ik heb een poging gedaan om op mijn zij te slapen en dat heb ik geweten. Na een laparoscopie stoppen ze gas in je buik om te zorgen dat je wonden goed kunnen herstellen. Dit gas is gaan bewegen is onder mijn ribben gekomen. Hierdoor had ik bij elke in- en uitademing last van branderige steken. Ik wist niet dat je zoveel pijn kon hebben als mens. Die nacht ben ik dan ook niet doorgekomen zonder de nodige morfine. De dagen erna bleef ik enorme last hebben van mijn ribben.

vleesboom in het ziekenhuis gelaten

Ik heb mijn sinaasappel in het ziekenhuis achtergelaten

Naar huis

De volgende dag ging alles eigenlijk heel snel. Mijn katheter ging eruit, waardoor ik zelf moest lopen om naar de wc te gaan. Ik liep heen en weer in mijn kamer, keek een aflevering Friends, las een boek en had het gehele bezoekuur lang bezoek. Toen zag ik mijn herstel nog rooskleurig in, achteraf weet ik dat het vooral de morfine was waardoor ik zoveel energie had.
Vrijdagochtend mocht ik, na een laatste controle van de gynaecologische afdeling, naar huis. Wel met de waarschuwing dat door mijn bloedverlies ik rekening moest houden met dat ik moest herstellen van een buikoperatie in plaats van een kijkoperatie. Ik realiseerde me later pas wat dat betekende en ik was vooral heel erg blij dat ik naar huis mocht. Mijn ouders stonden een half uur later in mijn kamer om me mee te nemen naar hun huis.

De eerste dagen liep ik er keer op keer tegenaan dat alles teveel was. Het koste me een uur om mijn ontbijt weg te werken, ik moest uren bijkomen als ik een film keek en het idee van de trap op lopen was eigenlijk al teveel. Ik deed het allemaal wel, maar wat was het leven vermoeiend. Gelukkig had ik mijn ouders die boterhammen voor me smeerde in kleine stukjes zodat ik alles op mijn eigen tempo kon op eten.

En Nu?

Na een week bij mijn ouders te hebben gebivakkeerd ben ik eindelijk naar mijn eigen huis. Het is heerlijk om in mijn eigen bed te slapen en ik kan gelukkig steeds weer ietsje meer. Ik eet braaf mijn boterhammen met appelstroop en zorg dat ik genoeg groenten binnenkrijg zodat mijn ijzerwaardes weer goed worden. Elke dag probeer ik ietsje meer te doen zodat ik weer snel de oude ben. Deze week ga ik een ochtend werken, heb ik een vergadering en een borrel. Dat zijn mijn activiteiten voor de week.

Ik mag de komende tijd niet tillen en heb moeite met lang staan. Gelukkig heb ik veel lieve mensen om me heen die me helpen met boodschappen doen, huishoudelijke taakjes en me van eten voorzien. Het blijft vooral een combinatie van rustig aan doen en langzaam weer mijn leven opbouwen en uitbreiden.

Meer informatie?

Kijk hier voor meer informatie over Vleesbomen
Lees hier het verhaal van Melle

Liefs,
Veerle

Meer lezen

Dit is een boek wat ik graag wil aanraden. Het gaat over baarmoederhalskanker, ondanks dat dat niet is wat ik heb gehad, zijn er erg veel raakvlakken met de behandeling, pijn, littekens en nasleep. De tranen liepen tijd het lezen over mijn wangen, het was een feest der herkenning. Ik wil iedereen oproepen dit boek te lezen en opener te gaan praten over de klachten die we hebben.

* Dit artikel kan affiliate links bevatten. Dit kost jou niks extra’s, maar zorgt dat deze website kan blijven bestaan.

Veerlez
Hoi, ik ben Veerle, dit is de plek waar ik blog over alles wat volgens mij het leven mooier maakt! Wil je meer over mij weten? Kijk dan hier.

Podcast

Reizende Strijdster Podcast

Meditaties

Reizende Strijdster Podcast

Categorieën

Anderen lezen:

Hoe ik met 2 minuten per dag honderden euro's verdien?
7 redenen om vrijwilligerswerk te doen
Begin een capsule wardrobe
Geld verdienen met Pinterest
Mijn uitrusting tijdens de Camino de Santiago
Wat kan je doen als je in quarantaine zit?

Suppoort

Suppoort Veerle

Op dit moment lees ik

Other Language?



8 Reacties

  1. Melle

    Oo Veerle wat een verhaal! En wat ben je ook een kanjer. Je hebt het overleefd! YES! Heel veel beterschap nog en zet ‘m op. Vanaf nu wordt het alleen maar beter.

    Antwoord
    • Veerlez

      Ik heb ook zoveel gehad aan jou verhaal, zonder jou had ik het niet gekund, dus nogmaals bedankt dat je je verhaal hebt gedeeld! <3

      Antwoord
      • Melle

        Superlief! Heel graag gedaan <3

        Antwoord
  2. Eva

    Och hemel wat een verhaal, maar ook wat blij dat het zo goed als het kan voorbij is 🙂 Ik had via Twitter al een en ander meegekregen maar inderdaad niet het hele verhaal en wilde je ook niet met mijn vragen lastig vallen, dus hoezee voor deze post! En wat moet het best schrikken zijn geweest zeg, om ineens zulke pijn te krijgen. Heel veel succes de komende dagen, hopelijk gaat het beetje bij beetje snel wat beter 🙂

    Antwoord
  3. Rob

    Dank voor je verhaal. Zet m op. Rustig weer heel groeien.

    Antwoord
  4. Suzanne Geluk

    Wauw wat een verhaal! Stoer dat je morgen naar kantoor komt! We zullen extra lief voor je zijn 😉

    Antwoord
  5. Niyan

    ik heb ook een vleesboom ontdekte in mijn baarmoeder in de wand van 5.7 mm dat beteken ongeveer 6 cm maar de dokter zegt hoef niet oprennen en in die ziekenhuis allen maar van een kilo wordt geopereerd . ik ben verbaasd? wat ik moet doen?

    Antwoord
    • Veerlez

      Hoi Niyan, wat vervelend! In feite is een vleesboom inderdaad niet schadelijk is de kans groot dat hij vanzelf zal afsterven. Ze opereren eigenlijk alleen wanneer er bijzondere omstandigheden zijn. In mijn geval drukte de vleesboom op mijn blaas en had ik dagelijks pijn.
      Ik snap dat je de vleesboom graag verwijderd wilt hebben, het is een gek gevoel om zoiets in je lichaam te hebben. Als je twijfels hebt of je arts hierin juist handelt, kan je altijd een second opinion aanvragen bij een andere arts! Sterkte!

      Antwoord

Trackbacks/Pingbacks

  1. Hoe gaat het nu? - […] weken geleden deelde ik hier het verhaal van mijn vleesboom. Ik zat toen 2 weken na de operatie en…
  2. The best of 2018 - […] pijn is de rode lijn geweest door het eerste kwartaal van 2018. Gelukkig werd ik geopereerd en werd mijn…
  3. Ik vertrek over 100 dagen - […] huis op te zeggen en meer te gaan reizen. Een jaar geleden werden die plannen verstoord doordat ik geopereerd…
  4. Mijn jaaroverzicht van 2019 - […] voelde het alsof het een prima jaar was, geen grote uitschieters in mijn gezondheid, zoals met mijn vleesboom in…
  5. Weekoverzicht #73: festival afronden en binnen zitten - […] het een boek zou zijn, wat me zou raken. Haar proces heeft namelijk erg veel raakvlakken gehad met mijn…
  6. 52 boeken in een jaar lezen - […] en je krijgt wat van Monique van Loon, wellicht is dat omdat het veel gelijkenissen had met mijn sinaasappel…

Laat een reactie achter