Al weken ben ik in mijn hoofd bezig met het schrijven van een nieuwe blog. Ik heb er al meerdere keren over getweet, al een aantal keer met mijn omgeving over gepraat (een bloggende moeder helpt mij zeer) maar nooit kwam er iets op papier. Want ik had het idee dat ik eerst mijn afwezigheid zou moeten verklaren, en dat remde mij. Ik schreef even geen blogs omdat ik druk aan het werk was. Ik had in de afgelopen maanden verschillende werkgevers. Verschillende functies die ik stuk voor stuk geweldig vind, ik geniet van al het werk dat ik doe. Ik ben enthousiast en leergierig en doe het liefst zo veel mogelijk. Maar precies dat is dan ook mijn valkuil. Ik had in de afgelopen maanden tegen zoveel ja gezegd, dat er in mijn agenda geen ruimte meer voor mijzelf was. 

Ik heb de afgelopen maanden bij het fijnste festival ooit gewerkt, met een heerlijk team en de fijnste locatie. We hebben geweldig weer gehad en voor mij de fijnste editie waar ik de afgelopen jaren bij heb mogen zijn. En ik hoop oprecht dat ik de komende 100 jaar nog voor dit mooie festival mag werken. Maar het nadeel met het werken naar voor een festival is dat je naar een piek toewerkt. Bij elk festival waar ik aan mee heb gewerkt, heb ik hem gehad, de festivaldip. Je leeft een periode lang met mensen samen (dit keer letterlijk) en dat is intens. Ik geniet van elke minuut. Maar na die geweldige piek, is daar dan ook een dal. Ik had na het festival 2 weken voordat ik weer aan de slag ging bij mijn andere werk, waardoor ik eigenlijk geen tijd had om bij te komen. En dat is wat mij een beetje heeft opgebroken in de afgelopen periode.

Mijn ritme was door het festivalwerk totaal weg, ik had geen puf meer om mijn bed uit te komen, er stonden bergen met afwas op me te wachten, er waren ladingen vrienden die met me wilde afspreken omdat ik al maanden geen tijd heb gehad en het enige wat ik nog wilde doen was de deken over mijn hoofd trekken en slapen. Ik wilde me verstoppen voor alles wat voelde als een verplichting. En ik zeg daar heel bewust voelt als een verplichting. Want ik had het gevoel dat afspreken met mijn vrienden of een dienst bij mijn vrijwilligerswerk moest. Alle activiteiten die in mijn leven zijn omdat ik het wil, ervaarde ik even als moeten. Dus ik heb wekenlang mijn kop in het zand gestoken, mijn telefoon uitgezet en de deken over mijn hoofd getrokken en even gedaan alsof de wereld niet verder ging. Maar daarmee veranderd er helemaal niks.

Je kan dagenlang zitten Netflixxen en je Facebook of Twitter feed in de gaten houden, maar daarmee verandert er niks in je leven. Sterker nog, ik word daar alleen maar apathischer en depressiever van. En dat is nou eens niet de bedoeling van je leven.

Dus na een migraine aanval en een werkdag waarna ik gesloopt thuis kwam, realiseerde ik dat de knop om moest. Dingen gebeuren niet vanzelf. Ik had 5 dagen weekend en daarin 2 doelen:

1. Het inpakken van mijn atelier.
2. Iets leuks doen.

Punten die op zichzelf vrij makkelijk leken, maar voor mij nog even iets te lastig. Het inpakken van mijn atelier stelde ik al een aantal dagen uit. Ik besloot dat de klus geklaard moest zijn binnen 2 dagen. Ik keek een aflevering Pretty Little Liars (bingewatchen in deze periode is een crime) en na elke aflevering moest ik iets doen. Dat werkte eigenlijk zo goed, dat ik soms een aflevering op pauze zette omdat ik toch nog met het inpakken bezig was. Het inpakken ging in die 2 dagen eigenlijk al best lekker, waardoor het tijd werd voor het tweede punt. Ik had geen flauw idee wat voor een leuks ik wilde doen, er werd niet al te best weer voor dat weekend voorspeld, waardoor ik besloot om gewoon Facebook in te zetten om iets te verzinnen. Marlou reageerde en dat resulteerde in een gezellig dagje in Rotterdam.

De terugreis had aardig wat hindernissen met werkzaamheden, seinstoringen en een aanrijding met een persoon waardoor de reis dubbel zo lang duurde als normaal. Dit gaf mij mooi de tijd om een podcast te luisteren en wel die van The Lively Show. Dit is al enige tijd mijn favoriet om te luisteren, sinds de groene meisjes erover schreven. Ik heb een behoorlijke lijst staan die ik nog kan luisteren en toevallig viel mijn oog op deze aflevering.

Een heerlijk positieve en motiverende aflevering. De volgende quote deed mij realiseren wat ik miste in mijn leven:

“Your level of success will seldom exceed your level of personal development.”
– Jim Rohn

Door het drukke werken heb ik het bloggen op stop gezet. Terwijl het bloggen juist was waardoor ik zoveel positieve energie had om zoveel te doen. Het bloggen zorgt ervoor dat ik mijzelf wil ontwikkelen, wat mij weer verder helpt. Deze realisatie heeft mij de boost gegeven die ik nodig had om een plan te maken. En dat plan gaat er (hopelijk) voor zorgen dat ik weer energie krijg om leuke dingen te doen en jullie mee te nemen op de journey die nu gaat volgen. Maar een wijze les is wel geweest, dat ik niet meer 5 blogs per week ga schrijven, voor nu hou ik het op wanneer het goed voelt. Dus; Tot snel!

Liefs,

Veerle